KnowBox

คุณอาจมีความคิดที่ยิ่งใหญ่ แต่ใครบางคนกำลังทำมันอยู่ แล้วไงครับ ก็ทำให้ดีกว่าสิ "ใครบางคนกำลังทำมันอยู่" เป็นแค่ภาพลวงตาที่ดูเหมือนจะก้าวผ่านไม่ได้ ใครบางคนกำลังทำมันอย่างสม่ำเสมอ คำถามที่ใหญ่กว่าคือ คุณทำให้ได้ดีกว่ามั้ย คุณเติมเต็มความต้องการได้ดีกว่า คุณให้คุณค่าที่ดีกว่าได้มั้ย ตอนที่ผมเริ่มทำงานเป็นนายหน้าเช่า ผมสำรวจตลาดโดยรอบ ซึ่งจะมีเจ้าถิ่นในพื้นที่นั้นๆเป็นธรรมดา ตอนนั้นผมคิดว่าจะเลิกทำเพราะดูแล้วยังไงก็คงไม่ได้ลูกค้าแน่ๆ นอกจากจะมีนายหน้าที่เป็นบริษัท รวมไปถึงนายหน้าอิสระ มันทำให้ผมอยากหันไปทำงานอาชีพอื่นที่สามารถหาลูกค้าใหม่ๆได้ แต่นั่นมันทำให้ผมคิดผิดถนัด! ต้องขอขอบคุณหนังสือเล่มนึ่ง(ซึ่งผมก็จำชื่อไม่ได้) กล่าวไว้ว่า  "การแข่งขันมีอยู่ทุกที่ เธอแค่ลงมือทำ และทำให้ดีกว่า" บทความสั้นๆในตอนนั้น ผมพิสูจน์มาแล้วครับว่าผมคิดถูก โอกาสคือทางที่เปิด ไม่ใช่ทางตัน ในตอนนั้นผมตระหนักได้ว่าลูกค้าที่ผมไปคุยด้วยทุกคนล้วนมีปัญหา เขาต้องการการแก้ไข เช่น เขาเจอนายหน้าที่ห่วยๆมามาก ,เขาต้องการทีมงาน ,เขาต้องการลูกค้าเพิ่ม ผมก็ตอบสนองกับความต้องการนั้นไป ที่สำคัญที...

"ในตอนแรก ผู้คนปฏิเสธที่จะเชื่อว่าสิ่งแปลกใหม่นั้นทำได้  แล้วพวกเขาก็เริ่มหวังว่ามันจะทำได้ ต่อมาเขาก็เห็นว่ามันทำได้ และมันก็ถูกทำให้เกิดขึ้น  และคนทั้งโลกก็พากันสงสัยว่า ทำไมมันไม่ถูกทำตั้งแต่หลายร้อยปีก่อน" - ฟรานเซส ฮ็อดสัน เบอร์เนต - โอกาสมีอยู่ทุกทั่วไปทุกหนทุกแห่ง มองดูรอบๆตัวสิครับ เพื่อนของผมกำลังนินทากับรสชาติอาหารสุดห่วยของร้านอาหารในห้างแห่งหนึ่ง  "โอกาส"  คือ -การบริการที่ย่ำแย่ -รสชาติที่สุดห่วยเกินคำบรรยาย -อากาศภายในร้านที่สุดแสนจะทรมาน -ทำเลที่เเสนวิเศษ เพราะอยู่ในโซนร้านขายเสื้อผ้า(ผมประชด555) -ราคาที่แพงกว่าร้านข้างนอกห้าง ที่ห่างกันแค่ 30 เมตร แถมรสชาติก็ห่วยกว่าด้วย -และอีกมากมาย รวมไปถึงโอกาสจากขยะที่ทิ้งเกลื่อนตามข้างทาง ,บ้านเก่ามากๆในตัวเมืองที่ขายไม่ได้ซักที โอกาส คือ... ถ้าคุณไม่สามารถมองเห็นโอกาสที่อยู่รอบตัวทุกวัน งั้นเราต้องมาฝึกปรับความถี่ให้เข้าหามันด้วยกันนะครับ เพียงแค่เราปรับทัศนคติเพียงเล็กน้อย ทางเดินของโอกาสก็เปิดออกแล้วครับ ผู้ประกอบการหลายคนตีความโอกาสผิดไป พวกเขาคิดว่าโอกาสคือความคิดอันก้าวหน้าและยิ่งใหญ่ พ...

ในระดับประเทศ การลงทุนในโครงสร้างพื้นฐาน ถือเป็นตัวขับเคลื่อนเศรษฐกิจในระดับมหภาคเลยทีเดียว หลักการในช่วงแรกของการขยายจักรวรรดิอเมริกาก็คือ การกอบโกยทรัพยากรสำคัญๆเข้าประเทศ ซึ่งวิธีการก็คือ ETM (Economic Hitman) นี่แหละไปเจรจา เช่น การแลกทรัพยากรประเทศนั้นๆกับการเข้าไปสร้างโครงสร้างพื้นฐานใหญ่ๆ เช่น เขื่อน โรงไฟฟ้า หรือที่โด่งดังทั่วโลกก็คือปานามากับการผูกขาดเส้นทางการค้าในช่องแคบ หากเราย้อนเวลาไปซักร้อยปี ก่อนที่จะเกิดระบบทุนนิยม โลกเราพัฒนาไปอย่างช้าๆ แต่หลังจากนั้น ยุคปฏิวัติอุตสาหกรรมในยุโรปก็เป็นตัวสับไกให้โลกเราพัฒนาในอัตราเร่ง จนมาเจอกับ The Rise of America ซึ่งเกิดขึ้นแรงๆภายหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 อเมริกาก้าวขึ้นมาเป็นมหาอำนาจทางเศรษฐกิจ หยุดตรงนี้ก่อน! ท่านลองคิดดูสิครับว่า ตอนแรกโลกเรามียุโรปเป็นผู้นำ แต่ทำไมอยู่ดีๆ อเมริกาสามารถพลิกกลับมาเป็นผู้นำแทนได้ ใช่แล้ว! สงครามเป็นจุดเปลี่ยนในบทบาทของประเทศอเมริกานั่นเอง ทำไมเป็นเช่นนั้น? ก็ในช่วงสงคราม อเมริกาต้องทุ่มงบมหาศาลไปใช้เกี่ยวกับการทหาร ผลก็คือมันเป็นจุดกำเนิดของยุคอุตสาหกรรมใหม่ที่มีไอทีและคอมพิวเตอร์เป็นตัว...

ถ้าพูดถึงทองคำคนส่วนมากคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี โดยเฉพาะมูลค่าในตัวมันเอง พอมามองในมุมพระเครื่องบ้าง ผมคิดว่ามันคล้ายกันมากเลยนะ แต่สิ่งที่ต่างกันมากนั่นคือ ความเชื่อมัน! สมัยก่อนผมเคยเข้าวงการพระเครื่องมาก่อน เนื่องจากครอบครัวของผมอยู่ต่างจังหวัด จุดนี้คนต่างจังหวัดคงเข้าใจดี(สมัยที่เทคโนโลยียังเข้าไม่ถึง) คนในวงการพระจะรู้ว่าราคาพระเครื่องดังๆนั้น ยิ่งเก็บนาน สภาพดี ราคายิ่งแพง(ที่สำคัญแท้ด้วย555) แต่ประเด็นสำคัญอยู่ที่ ราคามันจะสัมพันธ์กับภาวะเศรษฐกิจด้วย ถ้าขายแพงในช่วงคนไม่มีเงินจับจ่ายใช้สอย เดาได้เลยว่า ขายยาก แต่ถ้าจับกลุ่มลูกค้ามีเงินมันก็ไม่แน่(เพราะมันเป็นช่วงที่ผู้ซื้อมีอำนาจต่อรองมาก นั่นโอกาส!) พอมาคิดดีๆ ทอง กับ พระเครื่อง มันคล้ายกันยังไง? คิดตามผมนะ ทองคำ(เมื่อภาวะเศรษฐกิจที่ไม่แน่นอน)ราคากับความต้องการมันก็จะไปในทางเดียวกัน คิด คิดและคิด เหมือนทองคำมั้ย? แต่สิ่งที่ทั้งสองมีร่วมกันคือ ความเชื่อใจ! นี่เป็นประเด็นสำคัญ ถ้าพูดถึงทองคำ มันเป็นทรัพย์สินที่คนยอมรับ(ความเชื่อใจ)กันทั่วโลกว่ามีค่า มีราคากลางด้วย แต่พอลองมาดูพระเครื่อง คนยอมรับมันก็มี แต่ผมถามจริง ถ้าเราเอ...

Silicon Valley, แคลิฟอร์เนีย -  มันอยู่ในหุบเขา คำเตือน ข้อมูลส่วนใหญ่..ของหนังสือเล่มนี้ เกิดจาก..จินตนาการ..ของผู้เขียน Silicon Valley Model..คือ  การรวมตัวกันของ..ผู้เชี่ยวชาญทางธุรกิจในแต่ละด้านแล้วนำความเชี่ยวชาญนั้น ▶️  มาพัฒนาแนวคิดที่วิเศษ แนวคิดที่แปลกใหม่..ไม่เหมือนใครในโลก ให้ออกมาเป็นสินค้า..เป็นบริการ..หรือเป็นธุรกิจ      ▶️  ที่สามารถส่งไปขายทั่วโลกได้      ▶️  สามารถเปลี่ยนโลกได้      ▶️  สามารถสร้างความร่ำรวยให้อเมริกาได้ Silicon Valley Model..ประกอบด้วยผู้เชี่ยวชาญทุกด้าน..ครบวงจรดังนี้  1. การลงทุน                                         7. ฝ่ายตลาดต่างประเทศ 2. การผลิต                                            8. นักธุรกิจเครือข่าย 3. การตลาด  ...

ถ้าเทียบ 2 ประเทศนี้ ผมชอบจีนมากกว่า เพราะถึงแม้จีนจะมีความแตกต่างระหว่างคนรวยกับคนจนมาก แต่ก็ไม่เท่ากับอินเดีย เพราะเนื่องจากจีนถูกควบคุมโดยรัฐบาลคอมมิวนิสต์ ดังนั้นการใช้รัฐบาลเพื่อเอื้อประโยชน์ต่อกลุ่มผู้มีอำนาจจึงไม่มากนัก ต่างจากอินเดียที่คนรวยยิ่งรวย เพราะการคอรัปชั่นทำได้ง่าย  ส่งผลให้เกิดสองมาตรฐานแบบสังคมไทย (แต่อินเดียแย่กว่า เพราะนอกจากฐานะที่แตกต่างกันอย่างสุดขั้วแล้ว ยังมีชนชั้นวรรณะที่แบ่งแยกกันแบบสุดขั้วอีกด้วย) อินเดีย ถ้ามองถึงการพัฒนาที่แท้จริง ผมคิดว่าตัวเงินหรือความร่ำรวย มันเป็นสิ่งที่จับไม่ได้ ลองนึกภาพสิว่าคุณมีเงินหมื่นล้าน แต่อยู่ในชนบท จะช้อปปิ้งก็ไม่มีอะไรให้ช้อป ถนนก็เป็นดิน คุณจะซื้อเฟอร์รารี่มาก็ไม่มีถนนวิ่ง รอบข้างคุณมีแต่สลัม ไฟฟ้าก็ไม่ค่อยจะมี ผมถามหน่อยว่าไอ้เงินหมื่นล้านคุณจะเอาไปใช้อะไร นั่นแหละสภาพที่แท้จริงของคนอินเดียที่ร่ำรวย แต่ไม่มีที่ใช้ ก็เลยต้องย้ายทุนออกนอกประเทศ ไปลงทุนที่อื่น เพราะในประเทศมีแต่ข้อจำกัดมากมายทุกเรื่อง เซินเจิ้น-ประเทศจีน ต่างกับจีนที่เอาความมั่งคั่งมาสร้างเป็น infrastructure(โครงสร้างพื้นฐาน) เป็นถนน ปร...

ปัจจุบันคนรุ่นใหม่ที่เพิ่งเข้าทำงานใหม่ๆ จะเกิด Culture Shock อย่างรุนแรง ประมาณว่า "รับไม่ได้" เพราะไม่เข้าใจว่าพวกคนรุ่นก่อนๆ อดทนทำงานอยู่ได้อย่างไร? ปัญหาใหญ่ผมว่ามาจากอีโก้ของเด็กรุ่นใหม่ ผนวกกับความสามารถของคนรุ่นใหม่ที่รู้จักเทคโนโลยีใหม่ๆ มากกว่าคนรุ่นก่อน เช่น รู้วิธีค้นหาข้อมูล สามารถศึกษาแนวทางการทำธุรกิจ กรณีศึกษาต่างๆ เรียนรู้วิธีการเป็นผู้บริหาร การบริหารคน (แต่สุดท้ายก็เขามาเป็น "คนถ่ายเอกสาร" ฮิ ฮิ) นี่แหละครับปัญหาของการศึกษา เด็กทุกวันนี้ถูกสอนเหมือนกันหมด (เหมือนปลากระป๋องที่ผลิตในโรงงาน เหมือนกันยกลัง! 555...ผู้เขียนบล็อค) นั่นคือ สอนให้เป็น "ผู้จัดการ" แต่ถามจริงๆเถอะว่า "มีกี่คนที่สามารถไต่เต้าไปถึงตำแหน่งผู้จัดการได้?" การทำงานในองค์กรจริงๆ มันแตกต่างกับที่เรียนมาอย่างสิ้นเชิง มันไม่ได้เน้นทฤษฎีหรูหราเหมือนอย่างที่เราเรียน MBA แต่กลับเป็นการเรียนรู้เรื่องการทำงานร่วมกันกับผู้อื่น ซึ่งถือเป็นความสามารถส่วนตัวชัดๆ จะเห็นได้ว่าอาการ "จิตตก" ของคนรุ่นใหม่มีสูงมากๆ สาเหตุหลักๆ น่าจะมาจากระบบการศึกษานั่นเอง...

สำหรับคนที่ไม่สะดวกอ่าน!  สามารถเข้าไปฟังได้ทาง YouTube :  เรียนต่อ "ปริญญาโท-เอก" ดีมั้ย? หวังว่าทุกคนจะได้ประโยชน์นะครับ ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อยนะครับกับการอยู่ในสังคมทุกวันนี้ สมัยก่อนจบปริญญาตรีก็พอแล้ว เดี๋ยวนี้ปริญญาโทยังไม่พอ ต้องจบปริญญาเอก(ขนาดปริญญาเอกเดี๋ยวนี้ยังเกลื่อนเลย!) พอเอาเข้าจริงๆ บางคนจบปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยดังๆมาแล้ว กลับ "ตกอับ" ไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตก็มีถมไป (ปัจจุบันโลกเปลี่ยนไปไวมาก ผมคิดว่าการศึกษาในระบบเพียงอย่างเดียว อาจจะไม่ตอบโจทย์ตลาดแรงงานในโลกปัจจุบันและอนาคต...ผู้เขียนบล็อค)  ผมว่าหลายคนอาจหลงประเด็น นึกว่าเรียนสูงหรือจบมหาวิทยาลัยดังๆ จะเป็นตัวการันตีว่าเราจะประสบความสำเร็จ แต่มันไม่ใช่! เพราะแท้จริงแล้วการเรียนก็เป็นเพียง "บัตรผ่านประตู" ที่เราจะได้เข้าไปสู่โอกาส แต่หลังจากผ่านประตูเข้าไปแล้ว มันอยู่ที่ตัวคุณว่าจะเดินไปสู่ความสำเร็จได้หรือเปล่า แล้วไอ้ "บัตรผ่านประตู" ที่ผมพูดถึง มันจะนำเราไปสู่ความสำเร็จได้หรือเปล่า? ตรงนี้ผมต้องถามกลับว่า "แล้วความสำเร็จที่คุณต้องการมันคืออะไ...

สหรัฐ＆จีน ในประเทศพี่ใหญ่ของระบบทุนนิยมจะมีเศรษฐีอยู่กลุ่มนึง ไม่ว่าใครมาเป็นประธานาธิบดีก็ต้องไป "ซูฮก" ป๊ะป๋าเหล่านี้ซะก่อน อย่างตอนที่ บารัก โอบามา หาเสียง หากใครจำได้เขาพูดว่า "เราจะถอนกำลังออกจากอัฟกานิสถานชัวร์ๆ" แต่พอได้ขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งประธานาธิบดี กลับกลายเป็นหนังคนละม้วนซะงั้น (เอ๊ะ! หรือโอบามากินยาไม่เขย่าขวด! ฮิ ฮิ) บารัก โอบามา ไม่ใช่หรอกครับ โอบามาก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับนักการเมืองทั่วๆไป ซึ่งในการบริหารไม่ว่าจะเป็นประเทศใดก็ตาม หากคุณใช้อุดมการณ์เพียวๆ บทสรุปก็คือ "กระสุนเจาะกบาล!" เฉกเช่น ประธานาธิบดีรุ่นพี่ที่เก๋าๆ อย่างอับราฮัม ลินคอล์น และ จอห์น เอฟ เคเนดี นั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นระบอบการปกครองแบบไหนทั่วโลก มันก็ล้วนมีเจ้ามือ หรือ "ปะป๋า" ทั้งนั้น อย่างไรก็ตาม ก็ทีแต่ทุนนิยมนี่แหละที่สร้างความเสียหายน้อยที่สุด ว่าแต่ 10 ปีมานี้ "ทุนนิยม" กำลังถูกท้าทายจากระบอบ "เผด็จการทุนนิยม" ที่มีรากเหง้าจากสิงคโปร์จนถึงจีนนี่แหละ(แต่ระบอบเมืองไทยใช้แบบนี้ไม่ได้นะ เพราะหัวใจของระบอบนี้ผู้นำห้ามโกง อิ อิ) ...

ผมว่าถ้าคุณเห็นด้วยกับประโยคนี้ แสดงว่าความสามารถของคุณมันเหนือกว่าตำแหน่งงานที่คุณทำ แต่ปัญหามันอยู่ที่คนตัดสินใจในการเลื่อนตำแหน่งไม่ใช่คุณ แต่กลายเป็นหัวหน้า!(ซึ่งแน่นอนคุณคิดว่าคุณเก่งกว่าใช่ไหมล่ะ?) นี่แหละคือปัญหาใหญ่ เพราะคุณไม่สามารถตัดสินใจหรือเลื่อนตำแหน่งให้ตัวเองได้ คุณจึงต้องระวังแนวคิดและคำพูดของคุณให้ไว้ดีๆ ภาพจาก pixabay สมมุติว่าคุณเป็นหัวหน้า แล้วคุณจะคิดยังไงกับลูกน้องที่เก่งกว่างานที่ทำ จริงๆแล้วถ้าคุณมองให้กว้าง คุณจะเห็นว่าเพื่อนๆคุณในที่ทำงาน ก็ล้วนแต่เก่งกว่างานที่ทำทั้งนั้น (อ้าว! อย่างนี้คุณจะเลือกใครเลื่อนตำแหน่งล่ะเนี่ย?) สมมุติมีสองคนที่เก่งเท่ากัน คนนึงทำงานหนักมาก ส่วนอีกคน ทำไม่ค่อยหนักเพราะมองว่างานที่ตัวเองทำมันไร้สาระ เมื่อเวลาผ่านไป คนที่ทำงานไม่ค่อยหนัก กลับโง่ลงเรื่อยๆ ในขณะที่อีกคนที่ไม่เกี่ยงงาน กลับได้รับงานเพิ่มขึ้น รวมทั้งประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้น ในที่สุดหัวหน้าก็เลือกคนที่ไม่เกี่ยงงานให้เลื่อนตำแหน่งขึ้น จนที่สุดก็เลื่อนไปสู่ตำแหน่งที่เหมาะกับความสามารถนั่นเอง ภาพจาก pixabay ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องของ  เวลา  ...

ความเข้าใจเรื่องงานกับเงิน หลายๆคนเอาไปปนเปกัน คิดว่า "ยิ่งทำงานมาก ยิ่งทำงานหนัก แล้วจะได้เงินมาก" ภาพจาก pixabay แต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้เกี่ยวกันเลย! การทำงาน แม้จะได้เงินเป็นผลตอบแทน แต่สังเกตมั้ยครับว่ามันไม่ได้มากมายอะไร ยิ่งคุณทำงานคล้ายกับคนเยอะๆด้วยแล้ว รายได้ยิ่งน้อยไปใหญ่ เช่น ทำงานข้าราชการ ก่อนรัฐบาลประกาศจะขึ้นเงินเดือน ของกินของขายต่างๆ ก็ปรับขึ้นไปก่อนเงินเดือนขึ้นเสียอีก นั่นเท่ากับว่าการขึ้นเงินเดือนของรัฐบาลไม่ได้ทำให้ข้าราชการรวยขึ้น แต่ยังเป็นการลดค่าเงินลงอีกต่างหาก ส่วนใครทำงานภาคเอกชน ก็ใช่ว่าคุณจะได้เงินมาก เพราะหากคุณไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่สูงจริงๆ เงินเดือนก็ต่ำอยู่ดี เนื่องจากเอกชนต้องแข่งขันกับคู่แข่ง ถ้าเขาให้เงินเดือนคุณมาก ก็จะมีต้นทุนที่สูงกว่าคู่แข่ง ดังนั้นการการทำงานเป็นลูกจ้าง มันจึงเกือบจะการันตีรายได้อยู่แล้วว่าไม่อาจสูงมากได้ เพราะลูกจ้างตรงข้ามกับเถ้าแก่ เถ้าแก่ต้องการจ่ายน้อยๆ แต่ลูกจ้างต้องการให้จ่ายมากๆ ผมถามหน่อยแล้วใครจะชนะ?! หุหุ หลายคนบอกว่าถ้างั้นการศึกษาสูงน่าจะช่วยให้รายได้ดีขึ้นนะ อันนี้ถูกต้อง(แค่บางส่วน) ห...

ภาพจาก pixabay.com กษัตริย์ฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่ มีหลานชาย 2 คน คือ ชูมา และ อาชู พระองค์ได้มอบภาระกิจที่ยิ่งใหญ่ให้แก่หลานทั้งสอง โดยการสร้างพีระมิดเพื่ออุทิศให้กับอียิปต์ ใครก็ตามที่สร้างเสร็จ พระองค์จะประทานรางวัลเป็นบัลลังก์ เกษียณอายุอย่างร่ำรวย และความหรูหราฟุ้งเฟ้อตลอดชีวิตให้ทันที โดยมีเงื่อนไขว่า หลานทั้งสองต้องสร้างพีระมิดโดยลำพัง ชูมา และ อาชู มีอายุ 18 ปีทั้งคู่ พวกเขารู้ดีว่างานนี้มันสุดหิน ต้องใช้เวลานานหลายปี ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ตื่นเต้นกับความท้าทายครั้งนี้ และรู้สึกเป็นเกียรติที่ฟาโรห์มีรับสั่ง พวกเขาพากันออกจากท้องพระโรงของฟาโรห์ และพร้อมลงมือสร้างพีระมิดทันที อาชูเริ่มทำงานทันที เขาค่อยๆลากหินที่หนักหน่วงเพื่อทำฐานสี่เหลี่ยมจัตุรัส ไม่กี่เดือนต่อมา ฐานพีระมิดของเขาก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ผู้คนพากันมุงดูความมุมานะในการก่อสร้างและยกย่องเขา หินเหล่านี้หนักมากและยากจะเคลื่อนย้าย เวลาผ่านไป 1 ปี ฐานพีระมิดของอาชูก็ใกล้เสร็จสมบูรณ์ แต่แล้วอาชูก็ต้องประหลาดใจ!? ผืนที่ดินของชูมากลับว่างเปล่า ไม่มีหินซักก้อน ไม่มีฐาน ไม่มีการขุด ไม่มีอะไรเลย มันว่างเปล่าเหมือนกับปีท...

หนังสือ มองโลกอย่างผู้ชนะ เป็นหนังสือจิตวิทยาประยุกต์ ตีพิมพ์เล่มแรก 2552 ซึ่งผมจะมาสรุปเนื้อให้อ่านง่ายและสนุกต่อการอ่านครับ ภาพจาก pixabay ทุกคนต้องการเป็นผู้ชนะ และก็เชื่อว่าทุกคนสามารถชนะได้ เมื่อไหร่ที่คิดถึงเรื่องชนะและการแข่งขันกับใครซักคน หลายคนคิดว่ามันเป็นสิ่งน่ากลัว มันจึงกลายเป็นโชคร้ายของสังคมเรา ที่ต้องทำให้คนก้าวร้าวและทำให้เราเปลี่ยนแปลงนิสัย หากเป็นเช่นนี้ เราจะวิ่งหนีมากกว่าถลำตัวเข้าไปกับการแข่งขันอันดุเดือดที่ไม่มีที่ว่างสำหรับผู้แพ้ (ในส่วนของคำว่า "ก้าวร้าว" ผมคิดว่ามันคือ ทัศนคติของแต่ละคน) ในสังคมที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน และชัยชนะก็กลายเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับคนส่วนใหญ่ บางคนอ้างไม่สนใจในชัยชนะ บางทีที่พูดเช่นนั้นเพราะว่า พวกเรารู้สึกเจ็บปวดจากความก้าวร้าว อยากถอยหนีให้ห่างจากการแข่งขัน หากถอยหนีจากสิ่งที่ท้าทายนี้ จะทำให้ความต้องการอยากเป็นผู้ประสบความสำเร็จห่างไปจากเรา และมีโอกาสมากมายที่เราจะชนะโดยไม่จำเป็นต้องใช้ความก้าวร้าว คำว่า ชัยชนะ และ ผู้ชนะ ชีวิตคือสิ่งท้าทาย และมันเป็นเกมแห่งชีวิตที่คุณสามารถพัฒนาตัวเองได้ โดยการยอมรับสิ่งที่...

หลายคนคิดว่าการที่เราจะชนะในเกมธุรกิจนั้นมันอยู่ "Strategy" แต่ผมว่ามันไม่ใช่เลย มันเริ่มตั้งแต่ "การเลือกลูกค้า" ต่างหาก ภาพจาก  pixabay ยกตัวอย่างบริษัทรถอย่างเบนซ์ หลายคนคิดว่าบริษัทนี้จับคนรวย แต่ผิดถนัด! แท้จริงแล้วเบนซ์จับกลุ่ม "คนอยากรวย" ต่างหาก ส่วนบริษัทที่จับคนรวยจริงๆ ก็คือเฟอรารี่หรือโรลส์รอยซ์ จะเห็นว่าบริษัทที่จับ "คนรวยจริงๆ" ยอดขายแต่ละปีไม่กี่คันเองถึงแม้จะคันละหลายสิบล้าน แต่กลับขายได้น้อยแบบนับคันได้ ต่างกับเบนซ์ ที่เฉพาะเมืองไทยก็ปีละหลายพันคันแล้ว ประเด็นนี้เป็นหัวข้อที่ถูกหยิบขึ้นมาโดยหนังสือชื่อ Trading Up : The New American Luxury ของ Michael Silverstein และ Neil Fiske มองว่าสินค้าอย่างเบนซ์คือ "ความหรูหราแบบใหม่" หรือ Mass Luxury และเป็นตลาดที่กำไรมากที่สุด เพราะกลุ่มคน "อยากรวย" นั้นมีมากมาย (ต่างกับกลุ่มคนรวยจริงๆ ที่มีน้อย และถ้าเขารวยจริงๆ เขาก็ไม่รู้จะซื้อเบนซ์มาทำไม) กลุ่ม "อยากรวย" ถูกผนวกเข้ากับค่านิยม "การสร้างหนี้" หรือพูดอีกอย่างก็คือ "รสนิยมสูง รายได...

ถ้ามีคนถามว่า "อะไรคือสิ่งที่คุณคิดว่าแพงที่สุด?" หลายๆ คนก็จะเริ่มร่ายยาวถึงของหรูหราต่างๆ เท่าที่จะนึกได้จนมาจบที่ "เงิน" มีคนตอบว่า "เงิน" แพงสุด! "ไม่ใช่!" เงินเป็นตัววัดมูลค่าของสิ่งของ แล้วมันจะแพงอะไรกันเล่า! บ๊อง! หุหุ แต่ถ้าเราไปถามคนรวยหรือคนที่ประสบความสำเร็จ เขาจะตอบว่า "เวลา" เป็นสิ่งที่แพงที่สุด เพราะคุณใช้เงินซื้อไม่ได้ แต่แปลกที่คนส่วนใหญ่กลับปล่อยให้เวลาเสียไปอย่างไร้ค่า เพียงเพาะเขาไม่เคยคิดว่า "จะย่นระยะเวลาความสำเร็จได้อย่างไร?" ภาพจาก pixabay ใช่แล้วครับ! คนส่วนใหญ่มุ่งแต่เเข่งกันเรียน แข่งกันทำงาน แข่งกันกิน โดยลืมนึกว่า ข้อได้เปรียบที่จะทำให้เราชนะคนอื่น มันกลับเป็นเรื่องเส้นผมบังภูเขา ผมเห็นเพื่อนหลายๆ คนบ่นกับผมว่า "ดูสิ เดี๋ยวนี้เด็กจบใหม่ไปทำงานกับบริษัทฝรั่ง มันได้เงินเดือนเยอะชิปเป๋ง! ไอ้เราทำงานอย่างหนัก แต่ได้เงินนิดเดียว" สิ่งที่เพื่อนผมลืมคิดไปก็คือ "ทำไมเงินเดือนของเราไม่เพิ่ม ในขณะที่เด็กจบใหม่เงินเดือนขึ้นเอาๆ" เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว ก็เพราะเพื่อนผมท...

ภาพจากเฟสบุ๊ค คุณตัน ภาสกรนที ผมเขียนถึงคุณตันอยู่บ่อยๆ เพราะชอบแนวคิดของคุณตัน (ชื่อตันแต่ไม่เคยตัน) อดีต CEO ของโออิชิ กิจการที่สร้างมาจากศูนย์ เเต่กลายเป็นเงินหมื่นล้านได้ หลายคนอาจคิดว่ากิจการโออิชินั้นใหญ่โตมาจากร้านอาหารญี่ปุ่น แต่ผมบอกได้เลยว่า "ไม่ใช่" จุด Tipping Point ของคุณตันคือ "ชาเขียว" ภาพจาก www.sermsukplc.com ผมยังจำเมื่อสมัยที่โออิชิเพิ่งเปิดร้านอาหารญี่ปุ่นแบบบุฟเฟต์เมื่อหลายปีก่อนได้ ตอนนั้นผมกับเพื่อนไปกันแถวๆสาขาสีลม ช่วงนั้นร้านยังไม่ใหญ่โต ผมก็เลยสงสัยว่าทำไมร้านอาหารเล็กๆแบบนี้ ถึงได้ทำชาเขียวใส่ขวดแล้วเอามาแจกให้ลูกค้ากลับบ้านฟรีๆ(ทำเพื่ออะไรฟระ?!) ตอนนั้นผมยังคิดอยู่เลยว่าชาเขียวกดดื่มเอาในร้านก็พอเเล้ว ไม่ต้องทำจะประหยัดค่าขวดกว่ามั้ย ร้านใครฟระเนี่ย ช่างไม่ฉลาดเอาซะเลย! (แต่จริงๆ คนไม่ฉลาดคือผมต่างหาก) หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เห็นคุณตันเอาชาเขียวโออิชิไปลุยตลาดจตุจักร ขายขวดละ 20 บาท สรุปกลายเป็นว่า "มันโดน!" ขายดีสุดๆ จากนั้นโออิชิก็เริ่ม Mass จนกลายเป็นผู้ครองตลาดชาเขียวเกือบทั้งตลาด (ตอนนั้นผู้นำตลาดชาอย่าง ลิปตัน...

นี่เป็นประเด็นที่ซับซ้อนมาก มันเป็นเรื่องของการ Cross ระหว่างความจงรักภักดี(Loyalty) กับ ความก้าวหน้า ภาพจาก pixabay.com ผมเคยพยายามหาคำตอบจากการศึกษาคนที่มีเงินเดือนสูงๆ ว่า"ทำไมคนเหล่านั้นถึงเงินเดือนสูง?"หลายๆคนอาจนึกว่าการที่คนๆหนึ่งสามารถก้าวไปสู่ตำแหน่งสูงๆในองค์กรได้ มันเป็นเรื่องโชคชะตารึเปล่า? ตกลงมันเป็นเรื่องของโชคชะตาจริงๆหรือ? แล้วการก้มหน้าก้มตาทำงานหนักมันจะทำให้คุณกลายมาเป็นผู้บริหาร(CEO)ขององค์กรได้จริงหรือ? ถ้าไม่ใช่ และอะไรที่ทำให้คนๆหนึ่งสามารถโตขึ้นมาอย่างโดดเด่นเหนือคนอื่นได้? สิ่งสำคัญที่สุดในการก้าวเข้าสู่เรดาร์จับตาความเป็นผู้นำ นั่นก็คือ หนึ่ง "ทำตัวให้มีค่า" เราจะมีค่าหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่ตัวเรามอง แต่อยู่ที่คนอื่นมองต่างหาก ดังนั้นคนที่ทำตัวเองให้มีค่านั้น มันหมายถึงการทำให้ตัวเองมีทางเลือกอยู่ตลอดเวลา นั่นคือ "ถ้าผู้บริหารไม่เห็นคุณค่า คุณก็สามารถเปลี่ยนไปอยู่ที่อื่นได้ตลอดเวลา" ไม่ได้หมายว่าคุณจะต้องเปลี่ยนงานนะ แต่ต้องทำตัวเองให้อยู่ในวงจรของงานต่างหาก เช่น ฝาก Resume  ไว้กับ Head Hunter  เพื่อเปิดโอกาสและเช็คเรตติ...